دختری به نام "میم" ........(2)

عکسش گوشه صفحه ست....دوستشو می گم....یه پسر جوون با موهای بلندی که پشت سرش بسته با بلوز سفید وکراوات قرمز......چقدر آشناست....خدایا......هر چه فکر می کنم که این چهره را کجا دیده ام به یادم نمی آید.....
ولی یه حس عجیبی بهم می دهد...نمی دانم چرا....شاید یک حس نوستالژیک قدیمی....چرا؟...نمی فهمم......
شروع می کنم متن هایی رو که نوشته یکی بعد از دیگری خوندن....خدایا حتی اینها هم آشناست.....
چیزهایی که گفته....مفاهیمی که راجع بهش حرف زده.....انگار همه رو قبلا بارها شنیدم......
بعضی از لینک های دیگه رو کنار صفحه کلیک می کنم و شروع می کنم به خوندن......و باز هم همون آشنایی .... تا اینکه می رسم به یک شعر کوچیک به اسم "ماجرا" یا یک همچین چیزی......زیرش متن شعر با صدای خود نویسنده لینک شده.......کلیک می کنم....مدتی طول می کشه تا دان لود بشه ، بلاخره صفحه ای باز می شه و متن شروع می کنه به خوندن:

"تو ماجرایی هستی که آغاز نمی شود و ماجرایی هستی که....."

و من سر جام میخکوب می شم......!

خدای من .....اینکه.....اینکه .....صداش....صداش...و تازه می فهمم که حتی تیپ و قیافش.....خدای من....تمام تنم داره می لرزه....مدل شعر خوندنش و حتی نوع شعرهایی که می خونه عین .......

تمام خاطرات اون سالها میاد جلوی چشمام.....روز اولی که دوتاییشونو با هم دیده بودم.....روز اولی که میم عکسش رو بهم نشون داد....اون روزهایی که برای با هم دیدنشون لحظه شماری می کردم...وقتی واقعا احساس کردم که عاشقشون شدم.....وقتی برای مراسم عقدشون از خوشحالی گریه می کردم و دو تا کلمه اسمشون رو درشت و پفکی رو کاغذ آچار کشیدم و رنگ آمیزی کردم و بهشون کادو دادم.....وقتی با هم بیرون می رفتیم.....وقتی خودم رو کشته بودم تا به دوستام نشونشون بدم....وقتی تو دفتر عقایدم نوشتند......
و 2 سال بعد وقتی پشت تلفن با الف گریه می کردم و می پرسیدم که آخه چی شد؟....اون همه رنگ و اون همه ستاره کجا رفت؟....و وقتی الف گریه می کرد و می گفت :هیچ جا!.....من هنوز همون قدر دوستش دارم ولی نمی شه بهار....به خدا نمیشه....واقعا نمی تونم.....
و وقتی تو دفترم نوشته بود: ....
"سلام....
حالم خوب نیست و ملالهایم آنقدر زیادند که نه دستم به قلم می رود نه دلم با هیچ زیبایی بی دریغی اندکی می لرزد.
گم کردن نگاههای آشنایانم، راه خانه های بی ریای دوستانم، صفای اندک دستانم که هر محبتی را بدون
لحظه ای تامل در خود می فشرد، و دلم که گاهگاهی برای غم دیگران می تپید، دیگر برایم قراری نگذاشته.
حالا در این اندک زمان مانده به قرار موعود جدایی برای عزیزم می نویسم که آرزوی من ماندن بود و شمردن ستاره های بی شمار دوستی....."
..............................

و بعد تا روزی که دیگر ندیدیمش.......هیچ کداممان.....و همه چیز تمام شد!

بغضم را به یاد تمامی این خاطرات و کودکی ها قورت می دهم و از خودم می پرسم چرا؟.........چرا همیشه آدمهایی که یک نفر انتخاب می کند اینقدر شبیه همند؟(لااقل از نظر ظاهری)....آیا نباید انتخاب آدمها را بپذیریم و به آن احترام بگذاریم.....؟

ادامه دارد...