مادری...!

به جسم خود نگریستم و دیدم که زن هستم.

انسانی از نوع زن، از جنس مادگی.
دیدم که اعضایی را با خود سالیان دراز است که می کشانم و سالهای دیگر نیز خواهم کشید که وظیفه اصلی و نهاییشان جز رشد و بالیدن یک طفل نیست ...

روی سخنم با طبیعت بود، ازو پرسیدم: ای زمینه زندگی! تو که برایم این اعضا را مهیا کرده ای و مرا واداشته ای تا سالیان سال آن ها را با خود حمل نمایم، هیچ گاه از من پرسیده ای که آیا اصلا می خواهم مادر بشوم یا نه؟
آیا هرگز از آن طفل کوچک خواهی پرسید که موجودیت خویش را در این جهان بی معنا که بر او هدیه کرده ای می خواهد یا نه؟. مرا ندیده و نشناخته برایم سور و سات مادری بر پا کرده ای و به انتظار نشسته ای تا کی سر اطاعت بر دامان تو فرود خواهم آورد؟

روی سخنم با طبیعت بود. به او گفتم: ای بستر حیات! آیا می دانی که تو برایم مهیا کرده ای که این سال ها، همین سالهایی که پر شتاب و بی وقفه می گذرند، بهترین زمان کودک پروری جسمم باشد و سالم ترین طفل را از خلال دردی که خواهم کشید به زندگی هدیه دهم؟

و اما امروز خوب نگاهم کن: آیا از کودکی می خواهی که کودک دیگر بپروراند؟

هر ماه مرا مصرانه می خواهی تا امرت را به گوش بگیرم و خود را به امواج وحشی غریزه ای که در وجودم کاشته ای بسپارم و نطفه ای از هستی بیافرینم و اما هر بار به سزای نافرمانیم مرا به خون می نشانی و شانه های بی رمقم را زیر سنگینی دو عضوی که تنها می باید چند صباحی غذایی برای طفلی نادیده و ناشناخته بیافرینند، سالیان سال به بیگاری می کشانی ...

روی سخنم با طبیعت بود. به او گفتم: ای خدای زندگی ها و مرگ ها! نگاه کن که مردمان امروز چگونه شهد شیرین هم آغوشی را که به شکرانه تداوم بودنت به آنان هدیه کرده ای، می مکند و حتی تفاله ای از هستی را هم برای تو به ارمغان نمی آورند ... قصد تو جز فریفتن آنان نبود و اما امروز تو خود فریفته شده ای.

طبیعت پاسخی نگفت!
روی سخنم با او بود. سرش فریاد کشیدم: ای بلاهت پر زور، ببین که چگونه جا مانده ای!
چگونه! چگونه! از خط زمان و از حرکت پر شتاب این تکامل ناگزیر... و ببین! و هستی خود را در خطر ببین!
ابزار تولید حیات، انسانیت مرا دیگر کفایت نخواهد کرد. امروز مرا جان و روان نویی می باید و نوری و رنگی...
قوایی تا سنگینی تعارض ها و تناقض ها را بر دوش کشد،
شعوری که تعادل را از میان قطب های بی پایان دو سر در یابد،
شوری که رنج های بی نهایت را سهل گرداند
و نگاهی تا بودن پرسعادت امروز را بیافریند.

تداوم هستی تو امروز، تنها در گرو حرکت توست، به همراه بالندگی من جلو بیا و یا بی من باقی بمان، بر بستر خود آسوده بمان و بدان که عدم، تنها نهایت ناگزیر تو خواهد بود.

و ببین ........... و هستی خود را در خطر ببین.......

ابزار تولید زندگی، انسانیت مرا امروز

دیگر کفایت نخواهد کرد ...